Turystyka to jedna z najważniejszych gałęzi gospodarki większości krajów świata. Przed pandemią sektor podróży i turystyki był odpowiedzialny za 10,3% światowego PKB i nazywana jest motorem światowej gospodarki. Jak wyliczyła Światowa Rada Podróży i Turystyki w przeciągu kolejnych 10 lat turystyka stworzy ponad 125 milionów miejsc pracy, a zatrudnienie w tym sektorze w 2022 roku szacowane było na 9,1% globalnego rynku pracy. „Turystyka należy do najstarszych form obcowania człowieka z naturą” jak pisał A. Drzewiecki. Jest to także jeden z najdynamiczniej rozwijających się sektorów gospodarki, a zarazem jeden z najbardziej narażonych na wszelkiego rodzaju kryzysy i zmiany koniunkturalne. Turystyka zwykle jako pierwsza odczuwa skutki kryzysów i jako ostatnia branża z nich wychodzi. Na przestrzeni ostatniej dekady mieliśmy takie sytuacje jak wybuch wulkanu Eyjafjallajökull na Islandii, serię upadłości który wstrzymał połączenia lotnicze, kilkanaście upadłości biur podróży w Polsce w 2012 roku, niewypłacalność Thomas Cook w 2019 i gigantyczna akcja sprowadzenia 150 tysięcy podróżnych czy wybuch pandemii SARS-COV-19 w 2020 roku i całkowita blokada możliwości podróży turystycznych.
Dbanie o interes przedsiębiorców turystycznych to nieustający dialog z decydentami zarówno w Polsce,
jak i na szczeblu UE.
W okresie prac nad projektem ustawy turystycznej z 1997 roku stanowisko zarówno branży jak i środowisk naukowych odnosiło się z dystansem a nawet krytycznie do rygorystycznych jak na tamte czasy regulacji związanych z działalnością przedsiębiorców turystycznych. Sugerowano, że ograniczenie administracyjnoprawne co do podejmowania działalności w zakresie objętym ustawą powinny być z biegiem lat minimalizowane na rzecz silnego samorządu gospodarczego i innych struktur organizacyjnych branży turystycznej. Samorząd gospodarczy branży turystycznej zarówno na etapie procedowania ustawy pod koniec lat dziewięćdziesiątych, jak i teraz praktycznie nie istnieje i nie ma możliwości przejęcia przez niego ciężaru związanego z zapewnieniem stabilności działania branży w całości, jak i poszczególnych jej gałęzi. Turystyka nie doczekała się także do dzisiaj mocnej reprezentacji na szczeblu rządowym.
Dlatego niezwykle ważne jest reprezentowanie interesu branży turystycznej przed organami państwowymi i podkreślanie jej znaczenia dla obrotu gospodarczego i wypracowywanego PKB.
Zawsze trzeba pamiętać, że wprowadzane regulacje turystyczne muszą uwzględniać swobodę działalności gospodarczej, a zapewnienie balansu zapewnienia bezpieczeństwa obrotu gospodarczego, ochrony praw konsumentów i swobody działania przedsiębiorców turystycznych, często wykluczających się interesów wymaga poszukiwania kompromisu w tym zakresie.
Turystyka to skomplikowany system zależnych od siebie podmiotów, które często mają sprzeczne interesy.
Balans i kompromis to podstawa dla długofalowego budowania relacji biznesowych i wzrostu gospodarczego.
Istotne kompetencje i obszary organizacji branżowych to, m.in.:
• reprezentowanie interesów grupowych przedsiębiorców turystycznych wobec państwa,
• opiniowanie i współkształtowania projektów aktów prawnych dotyczących sfery społeczno-gospodarczej turystyki,
• poprawę bezpieczeństwa obrotu gospodarczego i ochrony przed nieuczciwą konkurencją poprzez wdrażanie i respektowanie standardów etycznych,
• zbieranie i transferowanie informacji gospodarczych do przedsiębiorców,
• wyrażanie opinii o projektach zarządzeń i uchwał władz samorządu terytorialnego oraz udział w ich opracowywaniu, a także składanie własnych wniosków w zakresie np. zagospodarowania przestrzennego, rozwoju dróg i komunikacji, podatków, inwestycji komunalnych – jakże istotnych dla rozwoju turystyki,
• współpraca z władzami oświatowymi, szkołami zawodowymi, uczelniami wyższymi i placówkami dokształcającymi aby sprostać zapotrzebowaniu na wysoko wykwalifikowanych pracowników.